7. In proclamanda vel cantanda doxologia qua Prex eucharistica concluditur, revera satis diversi usus observantur:
a ) Interdum haec conclusio dicitur vel canitur a solo celebrante principali.
b ) De more dicitur vel canitur ab omnibus concelebrantibus.
c ) Alicubi haec conclusio dicitur aut canitur ab universo coetu.
Quaenam regula sequenda est?
Resp.
In omni coetu, praesidentis est ex more aperire et claudere actionem, cuius causa coetus congregantur. In casu Eucharistiae, pars essentialis totius celebrationis est plane Prex eucharistica, quae pergit a praefatione ad doxologiam finalem inclusive. Proinde, praesidentis est aperire hanc Precem per praefationem, quam sequitur Sanctus , ubi intervenit coetus, deinde profertur Vere Sanctus (aut parilis textus) a solo praesidente. Circa conclusionem, tres casus supra relati has animadversiones postulant:
a ) Iure competit praesidenti, qui Precem eucharisticam aperuit, ipsam quoque claudere in recitanda doxologia finali. Hoc demum in primis indicat IGMR 191: Doxologia finalis Precis eucharisticae a solo celebrante principali ... profertur .
b ) Secundus casus est potissimum in usu, qui quidem usus celeriter et universaliter diffusus est inter concelebrantes proclamantes aut cantantes simul hanc conclusionem. Hic usus pariter est iuxta IGMR 191, ubi in secunda parte talis usus significatur: ...aut ab omnibus concelebrantibus una cum celebrante principali profertur .
c ) Secus ac in duobus prioribus casibus, proclamatio vel cantus huius conclusionis ab universo coetu peracta, est extensio illegitima, non modo sub simplici aspectu disciplinari cum sit contra normas nunc vigentes, sed altiore quoque ratione, qua nimirum pugnat cum ipsa natura ministeriorum et textuum.
Etiamsi extensionem ad universum coetum aliquis interpretari posset veluti signum desiderii, quod coetus haberet magis magisque actioni liturgicae participandi, opus tamen est, ut coetus hoc faciat recte et secundum veritatem. Haec apparens progressio est reapse regressio: etenim manifestat oblivionem partis quae unicuique obtingit in liturgica celebratione. Cf. Const. Sacrosanctum Concilium , 28: ...quisque, sive minister sive fidelis, munere suo fungens, solum et totum id agat, quod ad ipsum ex rei natura et normis liturgicis pertinet .
Accidit quod in hoc tertio casu, plerumque Amen finale a nemine vel vix umquam dicitur aut canitur. Si e contra observantur indicationes datae in Ordinae Missae (100, 108, 115, 124: Populus acclamat: Amen ) adhiberi possunt, ad amplificandam hanc responsionem, cantus ornati qui vim et sollemnitatem afferunt acclamationi totius populi.2
2 Videatur, exempli gratia, triplex Amen , quod canitur a populo in missis a Summo Pontifice celebratis, aut simplicius Amen in Missale Gallicum 1974, p. [130] relatum.
7. In proclaiming or singing the doxology which concludes the Eucharistic Prayer, very different practices can be observed:
a ) At times this conclusion is said or sung by the principal celebrant alone.
b ) It is customarily said or sung by all the concelebrants.
c ) In some places this conclusion is said or sung by the whole assembly.
Which rule should be followed?
Resp.
In every assembly, by custom it belongs to the presider to open and close the action for the sake of which the assembly is gathered together. In the case of the Eucharist, the essential part of the whole celebration is clearly the Eucharistic Prayer, which continues from the preface to the final doxology inclusive. And so, it belongs to the presider to open this Prayer by means of the preface, which the Sanctus follows, at which point the assembly comes in, and then Vere Sanctus (or a similar text) is pronounced by the presider alone. Concerning the conclusion, the three cases related above warrant these observations:
a ) It rightly pertains to the presider, who has opened the Eucharistic Prayer, also to conclude it by reciting the final doxology. And this is even indicated first of all by IGMR 191: Doxologia finalis Precis eucharisticae a solo celebrante principali ... profertur .
b ) The second case is most of all in use, and this practice has quickly and universally become widespread among concelebrants proclaiming or singing this conclusion together. This practice is likewise in accord with IGMR 191, where in the second part such a practice is intended: ...aut ab omnibus concelebrantibus una cum celebrante principali profertur .
c ) In contrast to the two previous cases, the proclamation or singing of this conclusion carried out by the entire assembly, is an illegitimate extension, not just under the simple disciplinary aspect, since it is contrary to the norms in force, but also for a deeper reason, since it is quite contrary with the very nature of the ministries and texts.
Even if one could interpret the extension [of the practice] to the entire assembly as a sign of the desire that the assembly has of participating more and more in the liturgical action, it is still necessary that the assembly do this rightly and in accord with the truth. This apparent progress is in reality a regress, for it manifests a forgetting of the part which pertains to each person in the liturgical celebration. Cf. Const. Sacrosanctum Concilium , 28: ...quisque, sive minister sive fidelis, munere suo fungens, solum et totum id agat, quod ad ipsum ex rei natura et normis liturgicis pertinet .
It happens that in this third case, frequently the final Amen is said or sung by no one or hardly anyone. If, on the contrary, the indications given in the Ordin Missae (100, 108, 115, 124: Populus acclamat: Amen ) are observed, ornate chants can be employed to emphasize this response, which the lend force and solemnity to the acclamation of the whole people.2
2 See, for example, that the triple Amen , which is sung by the people in Masses celebrated by the Supreme Pontiff, or more simply the Amen related in the Missale Gallicum 1974, p. [130].
Notitiae 14 (1978): 304–305, n. 7concelebration , eucharistic prayer
De mentione Sanctorum in Prece eucharistica
17. In Prece eucharistica III, ubi de intercessionibus, ponitur haec parenthesis: « cum Sancto N.: Sancto diei vel patrono ».
Quomodo interpretanda verba haec? Semper mentio fieri debet Sancti diei vel patroni? Etiam dominica et diebus sollemnioribus? Num etiam de Beatis mentio fieri potest?
Resp.
a) Verba Supra relata, ut bene notatur, intra parenthesim ponuntur; mentio ergo Sancti diei vel patroni ad libitum consideranda est. Tamen ne omittatur semper, quia mentio Sancti quiddam magis perspicuum relate ad participantes, ad locum, ad circumstantias suppeditat.
b ) Sancti diei vel patroni mentio ergo fieri potest semper, etiamsi Missae celebratio in eius honorem impediatur, et dominica et diebus sollemnioribus.
Pecularia persona rum et loco rum adiuncta suadere possunt quandoque mentionis omissionem, exempli gratia si mentio Sancti parum cogniti fidelium admirationem movere potest. Celebrans semper caveat ne suam propriam devotionem fidelibus imponat.
c ) Quae de Sanctis dicta sunt, de Beatis praedicari possunt, sed tantummodo pro locis et modis iure statutis (cf. CIC, can. 1277, § 2).
Notitiae 14 (1978): 594–595, n. 17eucharistic prayer , saints Prot. N. 652/08/L
DECRETUM
Congregationi de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum propositae sunt aliquae variationes in editionem typicam tertiam Missalis Romani introducendae, quibus hic liber liturgicus praxi in Ecclesia Romana traditae arctius respondeat. Dicasterium, occasione data praeparationis reimpressionis emendatae eiusdem Missalis, ea quae sequuntur sumpsit:
1. Institutio Generalis Missalis Romani in posterum sic recitet:
« 149. Sacerdos prosequitur Precem eucharisticam iuxta rubricas, quae in singulis Precibus exponuntur.
Si celebrans est Episcopus, in Precibus, post verba: Papa nostro N. , subiungit: et me indigno fámoulo tuo , vel post verba: Papae nostri N. , subiungit: mei indigni fámuli tui . Si autem Episcopus extra dioecesim suam celebrat, post verba: Papa nostro N. , subiungit: et fratre meo N., Epíscopo huius Ecclésiae, et me indígno fámulo tuo , vel post verba: Papae nostri N. , subiungit: fratris mei N., Epíscopi hius Ecclésiae et mei indígni fámuli tui.
Episcopus dioecesanus, aut qui eidem in iure aequiparatus est, nominari debet hac formula: una cum fámulo tuo Papa nostro N. et Epíscopo (vel: Vicário, Praeláto, Praefécto, Abbáte ) nostro N.
Episcopos Coadiutorem et Auxiliares, non autem alio Episcopos forte preasentes, nominari licet in Prece eucharistica. Quando plures nominandi sunt, dicitur sub formula generali: et Epíscopo nostro N. eiúsque Epíscopis adiutóribus.
In unaquaque Prece eucharistica, praedictae formular aptandae sunt, normis grammaticorum attentis ».
2. Insuper, Preces Eucharisticae pro Missis cum Pueris ne amplius in editionem typicam Missalis Romani linqua latinia exarati inserantur. Harum textus, debite quoad disciplinam et expressiones revisi, extra Missale Romanum imprimentur.
3. Iuxta propositionem Patrum Synodus Episcoporum a Summo Pontifice rogatam (cf. Adhortatio Apostolica post-Synodalis Sacramentum caritatis , n. 51), prater traditam dismissionis formulam Ite, missa est , aliquae aliae formulae, ad libitum adhibendae, loco proprio in editionem typicam Missalis Romani posthac introducantur.
Haec omni infrascriptus Congregationis Praefectus Summo Pontifici Benedicto XVI rttulit, qui, in audientia die 2 mensis februarii 2008, in Festo Praesentationis Domini, eidem concessa, textum editionis typicae tertiae Missalis Romani modo supra exposito variari benigne statuit.
Supradicta variatio de Institutione Generali Missalis Romani statim ac hoc Decretum prodierit observari potest, vigere autem incipiet a die 1 mensis novembris 2008.
Ex aedibus Congrgationis de Cultu Divino et Dsciplina Sacramentorum, die 8 mensis iunii 2008 datum.
✠ Francis Card. Arinze
Praefectus
✠ Albertus Malcolmus Ranjith
Archiepiscopus a Secretis
Notitiae 45 (2008): 175–176bishop , eucharistic prayer , roman missal